Wskazówki dla terapeutów

• nawiąż kontakt z każdym dzieckiem; pamiętaj o utrzymywaniu kontaktu wzrokowego w dalszym okresie zajęć, gdy dziecko już zaadaptuje się do udziału w ćwiczeniach (w początkowym okresie kontakt wzrokowy może być zbyt trudny dla dziecka);
• zajęcia powinny być dla dziecka przyjemne i dawać możliwość przeżywania radości z aktywności ruchowej, kontaktu z innymi ludźmi, satysfakcji z pokonania własnych trudności i lęków, z po­czucia większej sprawności fizycznej;
• bierz udział we wszystkich ćwiczeniach;
• w czasie zajęć ściśle przestrzegaj praw dziecka do swobodnej, własnej decyzji (do omówienia „tak” i „nie”), aby miało poczucie kontroli nad sytuacją i autonomii;
• zauważaj i stymuluj aktywność dziecka, daj mu szansę na twórcze działanie;
• miej poczucie humoru;
• nie krytykuj dziecka;
• chwal dziecko nie tyle za efekt, co za jego starania i wysiłek, a także za każde nowe osiągnięcie (pokonanie lęku, wykonanie nowego ćwiczenia);
• unikaj stwarzania sytuacji rywalizacyjnych;
• rozszerzaj stopniowo krąg doświadczeń społecznych dziecka (najpierw ćwiczenia w parach, potem w trójkach aż do ćwiczeń z całą grupą);
• większość ćwiczeń, szczególnie początkowych, prowadź na po­ziomie podłogi;
• zaczynaj od ćwiczeń prostych, stopniowo je utrudniając;
• zmniejszaj udział swojej inicjatywy na rzecz coraz aktywniej­szego udziału dziecka w kształtowaniu programu zajęć;
• proponuj naprzemiennie ćwiczenia dynamiczne i relaksacyjne;
• miej zawsze na uwadze samopoczucie dziecka, pytaj je o przyzwolenie na intensyfikowanie jego doznań;
• ucz dzieci zarówno używania siły, jak i zachowania delikatności i opiekuńczości w stosunku do drugiej osoby;
• we wszystkich ćwiczeniach, w których jest to możliwe, zadbaj o to, aby dziecko znalazło się także w pozycji dominującej (poprzez zamianę ról);
• zaplanuj początek zajęć tak, aby zawierał propozycje ćwiczeń – spotkań dających poczucie bezpieczeństwa, oparcia i bliskiego kon­taktu;
• na zakończenie zajęć zaproponuj ćwiczenia wyciszające, uspo­kajające.