-
Jak radzić sobie z trudnymi zachowaniami?
Opublikowano: 11 grudnia 2012 Brak komentarzyPodstawową cechą podejścia behawioralnego jest jego specyficzność. Żyjący w ciągłym stresie opiekunowie dzieci nadaktywnych lub wymagających ciągłej uwagi skłonni są mówić o nich, że są „nie do opanowania”, że „wymykają się spod kontroli”. Rozumiemy to, ale jednocześnie pragniemy, abyście zmienili punkt widzenia i zamiast mówić o ogólnej sytuacji, przyjrzeli się raczej temu, co wasze dziecko robi i mówi. Jak ono się zachowuje? Co takiego robi i mówi, że „wymyka się spod kontroli” i jest „nie do opanowania”?
Zastanówcie się, co konkretnie dziecko robi źle. Jeżeli wasza odpowiedź jest niejasna, nieprecyzyjna (np. „Tomek jest zawsze trudny”), nie można zaplanować żadnej strategii, która mogłaby pomóc w przeprowadzeniu zmiany. Jeżeli jednak wasza odpowiedź jest konkretna (np. „Zosia jest niegrzeczna: mówi „nie” i ma napady złości, kiedy nalegam, żeby mnie słuchała ”) — wtedy można opracować skuteczną metodę działania.
Mając to na uwadze, spróbuj przełożyć „nadaktywność” lub inny problem na niektóre z niżej wymienionych konkretnych zachowań. Każda sytuacja jest inna; niektórzy opiekunowie mogą stwierdzić, że nie wszystkie wymienione przez nas zachowania odnoszą się do ich dziecka, zaś inni mogą uznać, że nasza lista jest za krótka.
Konkretne zachowania
(imię dziecka) nie robi tego, czego się od niego wymaga; jest nieposłuszne,
- jest bardzo niespokojne, ciągle się kręci, ledwie może usiedzieć na miejscu,
- jest bardzo niespokojne, ciągle się kręci, ledwie może usiedzieć na miejscu,
- jest „niejadkiem”; potrafi jeść samodzielnie, ale nie chce, trzeba je zmuszać do jedzenia, jest wybredne,
- jest agresywne, bije inne dzieci i/lub opiekunów,
- potrzebuje dużo uwagi, zawsze chce być w centrum zainteresowania, domaga się zawsze miejsca na środku sceny,
- nie potrafi skupić się na czymkolwiek dłużej niż przez kilka minut, przerzuca się od jednej czynności do drugiej, nigdy niczego nie kończy,
- przeszkadza innym dzieciom w zabawach lub w zajęciach,
- jest buntownicze, stale sprzeciwia się,
- ciągle marudzi.
Radzilibyśmy, aby zacząć od „nie robi tego, czego się od niego wymaga”, ponieważ prawie wszyscy opiekunowie skarżą się na nieposłuszeństwo dzieci. Możecie oczywiście wybrać inne zachowanie jako przedmiot waszych oddziaływań. Postarajcie się jednak jak najkonkretniej opisać to zachowanie, które wybraliście. Zanim zdołacie je zmienić, musicie mu się bliżej przyjrzeć.
Autyzm
Porady dla rodziców dzieci autystycznych