Metoda Ruchu Rozwijającego Weroniki Sherborne

Metoda Ruchu Rozwijającego została opracowana przez fizjoterapeutkę Weronikę Sherborne w Wielkiej Brytanii. Głównym założeniem metody Ruchu Rozwijającego jest posługiwanie się ruchem jako narzędziem we wspomaganiu rozwoju psychoruchowego i w terapii zaburzeń rozwoju. Ćwiczenia zawarte w metodzie Weroniki Sherborne są przydatne w stymulowaniu rozwoju każdego dziecka, a szczególnie w wyrównywaniu wszelkich zaburzeń psychoruchowych oraz niwelowaniu deficytów rozwojowych.Udział w ćwiczeniach Ruchu Rozwijającego W. Sherborne ma na celu stworzyć dziecku okazję do poznania własnego ciała, usprawniania motoryki, poczucia swojej siły, sprawności i w związku z tym możliwości ruchowych. Ponieważ dzięki temu zaczyna mieć ono zaufanie do siebie, zyskuje też poczucie bezpieczeństwa. Podczas ćwiczeń ruchowych dziecko może poznać przestrzeń, w której się znajduje, przestaje ona być dla niego groźna. Dlatego dziecko czuje się w niej bezpiecznie, staje się bardziej aktywne, przejawia większą inicjatywę, może być twórcze.Metoda Ruchu Rozwijającego jest upowszechniona w Polsce od przełomu lat siedemdziesiątych i osiemdziesiątych ubiegłego wieku. Jest wykorzystywana w placówkach oświatowych i służby zdrowia dla dzieci zdrowych oraz z różnymi zaburzeniami rozwoju i zachowania, różnorodnymi potrzebami edukacyjnymi (np. dzieci z autyzmem). W zależności od potrzeb i możliwości dzieci, cele metody Weroniki Sherborne realizowane są poprzez następujące formy pracy:

1. Ćwiczenia gimnastyczne w grupach integracyjnych;
2. Zajęcia grupowe dla dzieci niepełnosprawnych z aktywnym udziałem rodziców;
3. Propozycje ćwiczeń do realizacji w domu w parze rodzic – dziecko.

Ruch Rozwijający wyróżnia następujące grupy ćwiczeń wspomagających rozwój dziecka:

• Ćwiczenia prowadzące do poznania własnego ciała;
• Ćwiczenia pomagające zdobyć pewność siebie i poczucie bezpieczeństwa w otoczeniu;
• Ćwiczenia ułatwiające nawiązywanie kontaktu i współpracy z partnerem i grupą;
• Ćwiczenia twórcze.

Ćwiczenia indywidualne, w parach oraz w małych grupach można wykonywać z dzieckiem w domu.

Przykłady ćwiczeń:

Ćwiczenia prowadzące do poznania własnego ciała:

• leżenie na plecach, na brzuchu,
• ślizganie się w kółku na brzuchu, to samo – na plecach,
• siedząc – przyciąganie kolejno nóg (ręce oparte wzdłuż boków),
• siedząc – kręcenie się w kółko na pośladkach, przewrót na plecy,
• siedząc – przyciąganie kolan, chowanie głowy, rozprostowywanie się do pozycji leżącej,
• czołganie się na brzuchu do przodu, z wyciagnięciem i zginaniem na przemian rak i nóg,
• czołganie się na plecach do przodu z wyciąganiem i zginaniem na przemian rąk i nóg.

Wyczuwanie kolan siedząc:

• podciąganie kolan do siadu skulonego,
• pchanie kolan do siadu prostego (pokonując opór),
• w siadzie prostym – rozcieranie i poklepywanie kolan,
• maszerowanie i bieganie z podnoszeniem wysoko kolan.

Wyczuwanie nóg (w ruchu).

• chodzenie, bieganie na sztywnych nogach,
• chodzenie, bieganie na miękkich gumowych nogach,
• dotykanie palcami stóp i piętami podłogi,
• uderzanie o podłogę całą stopą (szybko i wolno).

Wyczuwanie łokci.

• dotykanie łokciami kolan,
• dotykanie prawym łokciem lewego kolana i odwrotnie.

Wyczuwanie twarzy – siedzenie w parze lub w kole.

• wytrzeszczanie oczu (duże oczy) i mrużenie oczu,
• zabawne miny.

Wyczuwanie całego ciała.

• leżenie na plecach,
• turlanie się (mięśnie naprężone i rozluźnione),
• leżenie z rękami wzdłuż ciała (napinanie i rozluźnianie mięśni).

Ćwiczenia pozwalające zdobyć pewność siebie i poczucie bezpieczeństwa w otoczeniu:

• leżenie na plecach lub brzuchu (mięśnie rozluźnione)

Ćwiczenia w parach:

• jedna osoba robi mostek, a druga obchodzi ją na czworakach, przechodzi pod, przez, nad, dookoła itp.,
• przechodzą do siadu, a następnie wstają.

Korzyści płynące z metody:

• Pozwala wyrównywać wszelkie zaburzenia psychoruchowe;
• Poprawia przystosowanie do otoczenia;
• Daje pozytywne odczucie w kontakcie z innym człowiekiem;
• Pozwala lepiej zrozumieć i poznać swoje ciało;
• Uczy nawiązywania kontaktu emocjonalnego i koncentracji wzroku;
• Rozwija poczucie bezpieczeństwa i zaufania;
• Uczy opanowywać lęk i emocje;
• Wyzwala swobodę zachowań i naturalności;
• Daje okazję do rozładowania energii;
• Przynosi radość.

LITERATURA:

1. Błeszyński J. J. (red): Terapie wspomagające rozwój osób z autyzmem, OficynaWydawnicza Impuls, Kraków 2005.
2. Bogdanowicz M., Kasica A.: Ruch rozwijający dla wszystkich. Efektywność metody Weroniki Sherborne, Wydawnictwo Harmonia, Warszawa 2003r.
3. Kielin J. (red): Rozwój daje radość, Gdańskie wydawnictwo Psychologiczne, Gdańsk 2000.
4. Przasnyska M., Kisiel B., Bogdanowicz M.: Metoda Weroniki Sherborne w terapii iwspomaganiu rozwoju dziecka, WSiP, Warszawa 2003 r.
5. Sherborne W., Sadowski B.: Ruch rozwijający dla dzieci, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2003r.

Sposób wykonywania ćwiczeń z ich szkicami podam po kontakcie ze mną pod adresem e-mail: bako28@interia.pl